"Wat ben je mooi, lieve jongen." Ik hijg nog na van alle inspanning van de bevalling. Mijn zoon ligt heerlijk naast me te slapen. "Ik ben je mama, wie ben jij?", fluister ik. "Wat wil je lieverd, wat bedoel je, ik begrijp t niet..." Hij kijkt me aan met zijn vochtige blauwe kijkers, ik voel hem in mn armen verstijven terwijl ik hem gefrustreerd in zijn eigen wiegje probeer te krijgen. "Nee, je moet nu echt slapen!" ik merk dat ik zelf moet slapen, ik wil niet boos worden. Ik vecht tegen mijn eigen onmacht en tranen. Twee minuten blijf ik bij hem. Ik hoor snikken, seconden later huilt hij, even later schreeuwt hij. Ik begrijp 't niet, wat wil hij me vertellen. Wat voelt hij gespannen. Ik pak hem steviger vast en wikkel mijn vest om ons heen. Ik adem diep in en uit, en loop de kamer rond. Langzaam voel ik zijn spanning verdwijnen. Hij ligt met zijn oortje op mijn borst en hoort mijn hartslag. Hij ademt rustiger, en sniffelt nog wat na. Ik word ook rustiger. Zijn knuistjes verdwijnen tussen onze lichamen in, hij trekt zijn knietjes omhoog en valt bijna in slaap. Een oogje gaat nog even open, kijkt me recht aan, alsof hij zegt, "Hier wil ik zijn! Dit bedoel ik!". Hij nestelt zich heerlijk tegen me aan. Er volgt een tevreden, diepe stotterende zucht; hij slaapt eindelijk. Nu huil ik omdat ik het eindelijk snap "Liefje, ik hou van jou...". Met hem tegen mij aan gedrukt loop ik naar mijn bed, ik ga liggen. Hij ligt op mijn borst, ik heb mijn armen om hem heen. Zo vallen we beiden in slaap. Mijn zoon is een 24 uurs knuffeltje.