‘Mama?’ 'Ja'. ‘Zeg eens een woord met de A’. ‘Annemieke’ ‘Dat is geen woord, mama. Dat is een naam, die van jou nog wel. Ik wil een echt woord’. ‘Daar heb je gelijk in. Laat me denken… Aangegroeid?’ ‘Wel lang hoor. Groeien de ballen van Bob eigenlijk weer aan?’ ‘Pardon?’ ‘De dierenarts heeft toch de ballen van Bob weggehaald? Nou. Ik bedoel dus: groeien die weer aan? Mijn neusamandelen kunnen toch ook weer aangroeien?’ ‘Nee, lieverd. De ballen van Bob zijn voor altijd weg. Ballen en neusamandelen zijn niet met elkaar te vergelijken’. ‘Waarom zijn ze eigenlijk weggehaald, mama?’ 'Jouw neusamandelen?' 'Neehee! Die ballen natuurlijk'. ‘Euhm, tja. Bob die had last van zijn ballen’. ‘Had hij ze pijn gedaan? Was hij gevallen? Waren ze kapot?’ ‘Hij had er gewoon last van. Daarom moesten ze weg’. ‘Dat zei je al. Maar waarom had Bob dan last van zijn ballen als ze niet pijn deden?’ ‘Bob die vond de meisjes te lief’. ‘Maar?’ ‘Nee. Bob vond gewoon de meisjes te lief. Punt. Het is mooi weer, ga lekker buiten spelen’. ‘Mama?’ ‘Ja! Wat is er?’ ‘Heeft papa zijn ballen nog?’ ‘Ja, lieverd. Hij heeft ze nog’. ‘Dus papa gaat nooit naar de dierenarts toe?’ ‘Af en toe, om een biertje te drinken. Maar niet voor iets medisch. Wij gaan naar de huisarts’. ‘Volgens mij ging de buurman laatst naar de huisarts om zijn ballen eraf te laten halen’. ‘Dat kan ik me niet voorstellen’. ‘Maar ik hoorde dat hij zei dat vier kinderen genoeg is. Nu kon het wel van TSJAK! Dat zei hij tegen iemand’. ‘Luister jij de buurman altijd af?’ ‘Niet echt. Als ik schommel dan hoor ik dat gewoon’. ‘Oké. Weet je wat. Ga jij eens even schommelen en de buren afluisteren, dan maak ik nu gewoon even de gehaktballen voor vanavond klaar’.