Ik kwam de moeder en het leuke ventje met zijn jongere zusje tegen in de rij voor de kassa bij de Jumbo. Het ventje begint spontaan tegen me te praten. "Mevrouw, weet u wat ik hier heb?" "Het lijkt op een olifant." "Ja, dat is het ook. Hij is van mijn zusje, hij heet: Tet-tet. Weet u hoe ik aan hem kom?" Het ventje met zijn prachtige helderblauwe ogen, zo`n leuk kuifje met gel en lekker gebruind koppie kijkt me aan. "Dat zou ik niet weten." "Nou mijn zusje heeft hem net laten vallen, ze is:" nu steekt hij drie vingers op, "zo oud." "Drie jaar?" "Ja, dat is ze. Toen ze Tet-tet liet vallen, wilde ze hem niet meer pakken en als hij hier blijft, dat kan natuurlijk niet." "Nee, inderdaad, dat is niet handig." "Want dan gaat ze weer huilen, als ze hem mist, nou en dat is niet leuk hoor. Mama vroeg of ik Tet-tet even wilde oppakken en voor Lise wil vasthouden. Nou dat wil ik wel hoor. Weet u wat ik thuis heb?" "Ik zou het niet weten." "Ik heb een echte hond, hij heet Jacco, hij is van mijn oma geweest, die ging dood en nu is Jacco bij ons." "Vind je Jacco leuk?" "Ja, Jacco is heel lief, maar het is wel jammer, dat oma nou nooit meer kan komen bij ons." "Dat is zeker, mis je oma?" "Nou dat gaat wel, ik praat met oma`s foto, die staat op mijn kamer thuis. Dat vind ik fijn. Kan ik haar altijd nog zien." "Dat is fijn, zeker." Zijn moeder staat er lachend bij, toch condoleer ik haar met dit overlijden. Ja, je wordt zo ingewijd in de familieperikelen! De moeder zegt: "Dank u wel, het is nog niet zo lang geleden. Ik denk dat Charlie het zo op zijn eigen wijze aan het verwerken is. Hij praat aan één stuk door, mijn oren tuten ervan avonds."