#99

Indiaan Zwarte monsters rennen daverend door de straten. Als ze me maar niet ruiken, flitst het door me heen. Ik kijk omhoog. Aan de nachtelijke hemel staan sterren in een constellatie van een paard. ‘Onmogelijk’ schreeuw ik. De wekker wijst half vier. Het gebonk komt van iemand die heel hard op mijn voordeur bonst. Ik spring uit mijn bed. Het bonzen wordt luider, driftiger. Ik trek de deur open. Een boomlange Indiaan met lang grijs haar staart me aan. ‘Um den Himmel zu erreichen, müssen Sie durch die Hölle fahren.' Zijn Duits klinkt ongewoon zangerig. ‘Dreizig minuten, zwei Gepack. Sie wirden nie wieder zurück kehren.’ Hij veegt een pluisje van zijn Hugo Boss kostuum en keert zich nog eenmaal om. ‘Nur dreizig minuten.’ Het moest er een keer van komen. Iemand moest het karma van mijn voorouders inlossen. Maar waarom ik? De douche spoelt de laatste restjes nacht van mijn schouders. Even later zit ik, gekleed in zes laagjes kleding, op de bank. Want de hel is koud en heel donker. Een koffer ligt leeg en nutteloos aan mijn voeten. Het wordt een barre tocht zoveel is wel zeker. De bontjas gaat mee. Mijn gouden ketting met diamanten? Nu voel ik een lichte siddering door mijn maag gaan. Alles in mijn huis is waardeloos, ballast is het, hindernissen op weg naar de hemel. Mijn hoofd tolt. Misschien mijn Zwitsers zakmes. Nee, liever de zaklantaarn. Nog tien minuten. De angst vreet mijn maag op, schraapt over mijn ingewanden, trekt mijn darmen leeg. Misschien wat lippenzalf? Ja, dat komt zeker van pas. Ik heb nu al een droge mond. Precies om vier uur staat de Indiaan voor mijn deur. We gaan zwijgend door de nacht. Plotseling draait hij zich om en zegt met mijn stem: ‘Heb je je Iphone wel bij je?’