Dit is de eerste keer dat ik aan een schrijfopdracht meedoe, en eigenlijk ook de eerste keer dat ik een kort verhaal schrijf. Het verhaal is 5 woorden te lang, ik hoop dat dat niet al te erg is... Als ik mijn ogen open is er slechts duisternis. Het licht dat tussen grauwe wolken door tracht te schijnen, lijkt de grond niet te raken. Een koepel van grijs stof, dat langzaam neervalt om vervolgens door de geringste beweging weer op te stuiven, omringt me en laat mijn keel droog voelen. Die nacht, de uren waarin de zon haar waakzaamheid verloor, zijn gebouwen veranderd in hopen steen en stof, een stad in een ruïne, het heden in het verleden. In de nacht is men in staat tot daden, die het daglicht niet kunnen verdragen. Ik sluit mijn ogen opnieuw in de hoop dat als ik ze open, de waanzin uit mijn hoofd is verdwenen. Maar zij zit niet in mijn hoofd. Zij is om mij heen. De stilte drukt op mijn oren, zij pijnigt mij meer dan het oorverdovende geweld waarmee vannacht de hel op aarde werd gebracht. De wereld is dood, de mensheid is zijn laatste stukje menszijn verloren. Een troost: vanaf nu kan het niet erger worden. De pijn in mijn ledematen werkt verdovend. De stukken steen die onder mij over mijn huid schuren voel ik niet meer, de glasscherven in mijn arm laten warm, donker bloed over de grond stromen. Het is alsof het leven uit mij loopt. Nog eenmaal sluit ik mijn ogen. Een koele bries waait door mijn haren, aan mijn hoofd geplakt door zweet. Het is tijd om te gaan. Een moment nog proef ik de stilte. De felle lichtflits is door mijn oogleden heen te zien. Zij duurt slechts een fractie, zo kort was haar bestaan dat het misschien geen bestaan mag worden genoemd. Dan is er de knal, zo hard dat ik haar misschien niet hoor, omdat zij zo’n uiterste kant van geluid is, dat zij weer stilte wordt. De laatste bom gaat af.