Ze ontmoette Sev toen ze door het busraam staarde. Hij stond daar, zomaar op straat, en zoog haar ogen op. Zij gleed terstond van haar zitplaats af. Een verschroeiende hitte sloeg door de bus naar voren, de chauffeur wiste het water van zijn voorhoofd en gleed in zijn natte schoenen van de pedalen. ‘Lucht, lucht,’ schreeuwde hij en smeet de deuren open. Zizzel, zo heette zij, had zich opgeraapt en was uit de bus gevallen waar de aangerende Sev haar in zijn armen opving. ‘Busmeisje mij,’ had hij gezegd. Zizzel stond scheef omdat zij een hak had afgebroken. Sev tilde haar op hoewel zij best wel zwaar was en voor het eerst keek zij vol in zijn ogen. De meeslependste die zij ooit had gezien. Zandkleurig als een woestijn waarin zij kon verdwalen met pupillen als fata morgana’s. Zijn lippen zogen de hare naar binnen, zijn viriele stoppels gloeiden op haar huid. Buiten adem had zij na een oneindig lange en tedere kus Sev gezegd dat zij moest plassen. Sev had verrukt een kommetje van zijn handen gemaakt en zij had de pijn van jaren alleen zijn weggeklaterd. Met zijn foulard had hij haar voeten drooggemaakt en teen na teen gekust. Zij trouwden met de handschoen. Sev moest enige tijd voor zaken naar Afrika.