Ergens tussen verleden en het onbestaande, waar de grenzen telkens weer worden verlegd, als een stad verborgen in de mist, daarboven verheven zit ik aan het vuur. Gedragen door de klaarheid die me vleugels geeft, sta ik ergens verloren in tijd en ruimte, in een dimensie nooit voltooid. Een onvolmaakt, haast infantiel afgietsel van het archetype vader staart me met afgrijzen aan. Hij tracht me te weerhouden om te doen wat gedaan moet worden, wat krom is redeneert hij wederom recht. De kolerieke bijna-man dooft in paniek het vuur onder de zwartgeblakerde ketel. “Zo is het en zo moet het blijven!!!” Het gietijzer straalt nog na wanneer m’n handen wanhopig naar het brouwsel reiken. Ik had een remedie gekookt, maar de genezing was nog te rauw. Het wazige figuur opent de mond, zonder bewijs tracht hij mij te overtuigen. Maar ik ban zijn woorden, ik ben al zo lang geleden afgereisd en weet geen betekenis meer te geven aan zijn grote grijsheid. Ik voel de warmte van de ketel, ze dringt via m’n handpalmen naar binnen om zich net onder het middenrif te nestelen. Zijn woorden drijven weg op de nevels, ze verdampen in de hitte die kolkt in mijn buik, nu ben ik het die warmte schenkt. Het brouwsel gaat weer aan het pruttelen tot de fanatieke grijze man me gillend van angst en ongeloof een trap geeft… ik val! Vergeten het recept dat ik zelfs met deze onmens had willen delen, weg zijn de inzichten die hem en al zijn lotgenoten hadden kunnen redden. Een onmetelijke droefheid maakt zich meester van mijn geest, alles is wederom versleuteld, het boek weer gesloten, alles weer onwrikbaar vastgeroest, zonder liefde of geluk, alle mogelijkheden weer ontnomen… het is weer tijd om naar huis te gaan, de televisie staat nog aan.