Die avond had ik twee stroopwafels gepikt en een glas koude cola gedronken. Mijn ouders waren niet thuis en ik ging vroeg naar bed. Mijn maag borrelde vreemde geluiden van de suiker die waarschijnlijk aan het karamelliseren was en ik hoopte daarom dat mijn ziel tot suikerzoete gedachten werd gestemd in mijn slaap. Het was erg koud in mijn kamer, het had de hele dag gesneeuwd. Ik keek naar buiten toen ik mijn gordijnen dicht deed en zag de ijsbloemen op mijn raam. Ik blies met mijn warme adem een kleine opening en ontdooide de koude kristallen. In de tuin herkende ik de vage schaduw bij de schuur en door het kleine raampje zag ik Arie zitten, op een stoel. Ik blies nog een kijkgaatje tussen de bloemen. Arie? Zijn olielampje aan, zijn schrift op het tafeltje. Arie schreef verhalen in zijn schuurtje, met potlood. Hij at stroopwafels uit een pakje, zag ik, minstens twee had hij er al op. Ik schrok en verstopte mij achter het gordijn. Dit kon niet waar zijn! Arie was vorige week doodgegaan, in zijn huiskamer. Hij had gezegd tegen zijn vrouw dat hij niet lekker was. 'Ga plassen Aar,' had ze gezegd en hij was opgestaan en gelijk neergezakt in zijn stoel. Plassen hoeft hij in elk geval nooit meer, had zijn vrouw gezegd op de crematie toen wij haar condoleerden. Ik schreeuwde en wilde mijn raam open doen om Arie te roepen maar dat lukte niet. Mijn hete tranen hadden stelen getrokken onder de ijsbloemen, mijn wangen leken bevroren. De volgende morgen had mijn zusje tegen mijn moeder gezegd dat ik geslaapwandeld had omdat ik altijd bang was als mijn vader en moeder niet thuis waren. Maar zij loog altijd.