Ze zeggen dat hij niet bestaat. Dat hebben ze altijd gezegd. Iedereen. Maar hij is er weer. Hij komt altijd terug. Zeker als ze zeggen dat hij niet bestaat. Als ze hem boos maken. Zijn nagels krassen over het linoleum, onder het bed. En nee, hier kan geen muis binnenglippen. Zijn zacht reutelende ademhaling klinkt weer zelfverzekerd net als vroeger. En hier staat misschien wel een oude windgek op het dak, maar ik lig op de begane grond en niet op de zesde verdieping. Oh nee, hij schuift naar het uiteinde van het bed. Hier zijn geen katten. Zie je wel, mama. Het was Sheba niet, het was nooit Sheba. De stank is nog nooit zo erg geweest. Hij moet nog groter geworden zijn, nog veel groter. Hier is geen wasbak, papa. Het kan geen verstopping zijn die ik ruik. Hij weet het; van de riemen. Hij weet dat ik me nu niet onder de dekens kan verstoppen. Anders zou hij nu niet zachtjes lachen. Nee, Sylvia. Er zijn geen benedenburen en deze kamer is zo geïsoleerd als geïsoleerd maar kan zijn. De slaapmedicatie helpt niet. Niets helpt. Het is aardedonker. Dat hebben ze voor mij gedaan, zeiden ze. Want waar geen licht is, zijn geen schaduwen. Als ze nu de lampenolie konden ruiken, het gerammel van de stormlantaarn konden horen? Wat zouden ze dan zeggen? Over mij? Wat zou dan de diagnose zijn? Het oordeel? Het licht wordt heel langzaam feller. De wijsvinger tekent zich al af, tegen de muur. Dadelijk volgen zijn hand en zijn arm. En dan dat afgrijselijke hoofd. En dadelijk zal die eeuwenoude stem weer klinken; dat ik van hem ben, alleen van hem. Dat ik uitverkoren ben en moet doen wat hij verlangt. Sorry, mama. Sorry, papa. Sorry, Sylvia. Sorry, dokter.