“Papa, ik wil een snoepje!” “Nee, Sammetje, hoe vraag je dat? ‘Ik wil’ bestaat niet.” “Papa mag ik een snoepje?” “Natuurlijk Sammetje.” Papa kijkt glimlachend naar Sammetje die aandachtig een snoepje kiest. Hij lijkt op hemzelf, vóór alles misging. “Papa, ik wil de blauwe stoel, niet de rode!” Sammetje kijkt hem heel boos aan, zijn vuistjes gebald. “Sammetje, hoe vraag je dat? ‘Ik wil’ begrijp ik niet. Als je het niet netjes vraagt, blijf je op de rode stoel zitten.” “Ik wil niet op de rode! Ik wil op de blauwe!” Papa negeert de uitbarsting. Even later vraagt Sammetje met een klein stemmetje: “Papa, mag ik alsjeblieft op de blauwe stoel zitten?” Weer gewonnen. “Ja, omdat je het zo netjes gevraagd hebt.” Papa ruimt de tafel verder af. “Morgen gaan we mama ophalen!” Als Sammetje slaapt, pakt papa zijn laptop. Even kijken of haar vlucht geen vertraging heeft, ze lijkt al een eeuwigheid weg. De telefoon gaat, papa zucht en neemt op: “moeder, laat me met rust, bel me niet meer!” Hij legt in en pakt zijn laptop weer. De telefoon gaat opnieuw, hij neemt af: “heb je me niet begrepen? Ik weiger nog te luisteren!” Er klinkt een snik op de achtergrond: “ik wil zonder jou niet leven. Ik wil dat je naar me luistert. Ik was fout en heb je diep gekwetst, zoon, maar ik wil vergiffenis.” Hij sluit zijn ogen, de smart op zijn gezicht: “laat me met rust, ‘ik wil’ bestaat niet meer voor mij.”