verlangen

Verlangen Half wakker in haar bed verlangt Janet naar de stem van haar dochter. Als ik nu eens opbel, zo vroeg al: ‘Lief, ik moet je wat vertellen,’ op lage toon, ‘slecht nieuws,’ dat niet overgaat. Maar dat was toen, denkt ze. Ze stapt uit bed, in de spiegel ziet ze warrige grijze krullen. Tachtig is ze, fit, clubbridger en amateur schilder. Ze staat op, trekt haar kamerjas aan, zet theewater op. Ze hoort haar eigen stappen op het laminaat. Misschien belt mijn dochter straks, hoopt Janet, gewoon voor een praatje, misschien wil ze opeens mijn stem ook horen. Haar verlangen drukt op haar maag, beneemt haar de eetlust. Ik kan het ook zelf doen, denkt ze. Maar dat wil haar dochter niet. Een enkele keer belt Janet toch zomaar doordeweeks, dan klinkt haar dochters stem een beetje kil, laat ze stiltes vallen en zegt daarna: ‘ik hang eens op, mam.’ Onvriendelijk wordt ze nooit. ‘Mam,’ dat zegt haar dochter zo lief. Ze hebben afgesproken eens per week te bellen, niet vaker. ‘Behalve bij iets ernstigs,’ zegt haar dochter, met haar drukke baan, haar twee pubers, haar hard werkende man. Ook zegt ze: ‘ik kan papa nu eenmaal niet vervangen, dat moet je zelf oplossen.’ Mam. Vandaag is het donderdag, Janet ziet het aan de vuilnisbakken buiten. Ze verlangt naar zaterdag, dan mag ze weer bellen.