De cheeseburger was perfect doorbakken, en bedekt met een smeltend stuk kaas. Niet zo maar kaas, geen verwerkt karton uit de supermarkt, maar gerookte provolone kaas. Daarbovenop waren glinsterende gekarameliseerde uien gedrapeerd, evenals poepchique zwarte knoflook en een zelfgemaakte truffelsaus. Hij wilde niets liever dan zo’n burger in zijn handen houden, aan zijn neus brengen, de verschillende ingrediënten opsnuiven, en er daarna een flinke hap uit nemen. Zijn fantasie over de perfecte cheeseburger werd onderbroken toen een flinke windvlaag door de tralies van zijn cel blies. Zijn naakte lichaam trilde van de kou. Ze hadden hem een emmer gegeven om zijn behoefte in te doen, en de windvlaag stuurde de lucht zijn kant uit. Het deed hem weinig. Hij was het stadium van het kokhalzen en het braken al lang en breed gepasseerd. Hoe lang zat hij hier al? Weken? Maanden? Jaren? Nee, geen jaren. Ze waren inmiddels drie keer langs geweest voor een snelle knipbeurt, een onvoorzichtig rectaal onderzoek, een ruw oraal onderzoek en een pijnlijke wasbeurt, dus nog geen jaren. Hij was er aan gewend om als voetveeg te worden behandeld. Gebeurde zijn hele leven al. Maar het eten hier was de laatste druppel. De aardappels die hoogstens 5 seconden in de pan hadden gezeten, de slijmerige groente en het eeuwige pakje vruchtensap dat volgens de verpakking “0% echt fruit” bevatte. Hij wist dat hij het verdiende om hier te zijn, maar toch... Die cheeseburger…