Alsof het gisteren is gebeurd. Mist en misdaad. De duisternis die heerst rond Dorien. Het plaatje dat aan de muur bevestigd is, tart mijn ogen. Het Steegje van Verlangen. Dorien D. Ik loop door het steegje, mijn ziel leeg en mijn gedachten zwart. De hartepijn onderga ik al eeuwen. Een gedeelte van de muur is afgedekt met glas, de enorme rode spatten onaantastbaar voor regen en wind. Enerzijds ben ik woest van de pijn, anderzijds opgelaten dat deze getuigen de eeuwigheid zullen ingaan; het gefluister van vreemdelingen die opgewonden wijzen naar de barsten en klieven in de kinderkopjes waarop het moordwapen is terechtgekomen. Ook de stenen zijn onbereikbaar voor de ramptoeristen die hierop afkomen. Elk bewijs van mijn liefde voor haar, van mijn verlangen naar haar, is de inhoud geworden van een glazen kastje. Een vingerkootje, ooit van onnoemelijke zachtheid, is nu droog en verrimpeld. Haar lichaam was een zuivere bloem die alleen ik geplukt had. Ik moest haar helemaal hebben. Emotioneel. Lichamelijk. Een verlangen dat mijn lichaam en ziel verschroeide. Nu verlang ik alleen maar naar de dood. Wat zij me onmogelijk heeft gemaakt. De woorden waarmee ze me vervloekt heeft, weergalmen nog steeds in mijn oren.