#97 - Zeepbel

Dagen achter elkaar oordeelde ik over de ontslapenen. Dat is tenslotte mijn taak als God. Het was carnaval beneden, ze kwamen overprikkeld boven. Als ze eenmaal voor me stonden, keken ze wel wat bescheten. Je zag ze denken: hij bestaat dus echt. Maar al vlug lalden ze verder. Mijn hemel uit, dacht ik en stuurde iedereen naar de onderwereld. Op de laatste middag van het carnaval wilde ik weg van die colonne geesten. Een van de aartsengelen nam het werk even van me over. Vermoeid liet ik me zakken naar de aarde, op zoek naar verpozing. Boven een stadje bleef ik kijken. Nog meer gekkigheid! Optochten van waggelende mensen, een man verkleed als biervat. Als de wind niet langs mijn arm had gestreken, was ik misschien weer opgestegen. Soms mis ik dat daarboven: een zachte bries die je aanraakt. De zon verwarmde mijn rug toen ik naar het marktplein afdaalde. Iets lauws spatte op mijn wang. Spiegelende bellen kwamen op me af, ik proefde zeepsop. Een jonge vrouw met rode ogen sprak me aan, terwijl ze een jongetje zijn bellenblaastuitje afpakte. Natuurlijk herkende ze me niet in deze omstandigheden. ‘Neem ons niet kwalijk’, zei ze. ‘U was er ineens.’ Ze veegde mijn wang af met een dikke handdoek en bood me kruidenthee aan in haar kraampje. Met de handdoek om mijn nek stond ik naast haar, een warm theeglas in mijn hand. De jongen blies nieuwe bellen. Zijn moeder veegde haar ogen af. Ze vertelde dat ze haar zoon wilde afleiden na de plotselinge dood van zijn vader. Afgelopen week was hij verongelukt na het indrinken. Ze hadden vaak samen op de markt gestaan: zij met haar kruiden, hij om de kraam op te zetten en met hun kind te spelen. ‘En nu is hij in het eeuwige licht. Bij de engeltjes.’ Ik keek naar de zeepbellen en sprak haar niet tegen.