Hallo Jeroen, Ik mag je toch wel Jeroen noemen, hè? Zo word je nu namelijk genoemd. Waarschijnlijk zit je daar niet mee, omdat je in jouw tijd nogal vooruitstrevend was. Dit jaar is het vijfhonderd jaar geleden dat je afscheid van het aardse bestaan nam. Vorige maand was er een tentoonstelling van jouw werken in het Noord-Brabants museum. Ik heb enorm genoten van je schilderijen. De reden dat ik erheen ging, was omdat ik op de zolder van mijn grootouders een schilderij vond met de naam, Jheronimus van Aken. Kom je echt uit Aken? Niet de mooiste stad. Kennelijk vond jij dat ook niet, want later heette je Bosch. Ook niet echt een naam om U tegen te zeggen, maar wat zegt een naam? Ik kom even terug op het schilderij bij mijn grootouders. Daar stond een blonde, jonge vrouw op afgebeeld met een buikje. Is dat buikje door jou gevuld? Haar lippen vielen me vooral op, omdat het leek of ze een man wilde kussen. Was jij die man? Afgezien daarvan zag ik dat ze een vinger miste. Je kunt natuurlijk best een normaal leven lijden zonder een vinger. Wat ik me afvraag, is of jij degene was, die in een vlaag van liefdeswaanzin, de vinger er hebt afgehakt. Het maakt niet uit. Als het wel zo was, dan is de misdaad inmiddels verjaard. Ik heb een poosje overwogen om het schilderij te verkopen. Het zou me veel geld opleveren, maar ik besloot om jouw reputatie niet te bezoedelen. Het schilderij ligt nu bij ons op zolder. Ik hoop dat je mijn besluit kunt waarderen. Het is best een lekker gevoel dat we een kapitaal op zolder hebben liggen.