Aan de horizon, een slinkende ijsberg, smeltwatervallen fonkelend in de witte zon. Daarboven, de vaalgele hemel en de vreemdvormige vliegmachines. Eronder: de eindeloze zee van plastic, vissenbuiken en walmend schuim. Waar het strand zou moeten zijn, waden afzichtelijke wezens door kniehoog vuil. ‘Dat was het wel zo’n beetje.’ Mijn metgezel ploft neer op iets dat eruitziet als een hoop vleesresten en begint in zijn neus te pulken. De stank is hier bijna net zo ondraaglijk als in de stad, maar ik begin er tot mijn ontzetting aan te wennen. Ik huiver als ik terugdenk aan de geruïneerde wijken waar we doorheen liepen, de naakte kinderen in de modder, de verschrikkelijke geluiden die opstegen uit de gaten in de grond. Het vuur, de vrouw met het varken … ‘Dan is alle hoop verloren.’ ‘Hah!’ Zijn verachting treft me fysiek. Ik krimp ineen. Ik wil niet naar hem kijken. Ik kijk toch. Hij graaft nog steeds met zijn kromme vinger in die krankzinnige neus. Er glijdt iets langs mijn been en ik spring opzij. ‘Hah! Er is nooit hoop voor jullie geweest.’ Hij lacht weer zijn honende lach. Ik verlies mijn geduld. Dit heeft lang genoeg geduurd. ‘Als er toch nooit hoop is geweest, waarom moet ik dit dan allemaal zien? Schep je er vreugde in, mij onder te dompelen in de verschrikkingen van de toekomst? Dit is niet mijn wereld. Dit ben ik niet. Breng me naar huis.’ Ik weersta zijn kille blik. Hij krabbelt moeizaam overeind en vouwt zijn voorste ledematen onder zich. ‘Dit is de wereld die je bouwt. Dit zijn je kinderen. Deze trip zul je nooit vergeten.’ Als ik wakker word, staat de zon hoog aan de hemel.