#97 Een Cola voor Bosch

‘Yes, na dertig jaar zoeken heb ik eindelijk de kwast en botten van Jheronimus Bosch gevonden. Het was een expeditie van jewelste, twee onderzoekteams verloren, maar het zal het verdomme waard zijn.’ Voor deze gelegenheid had hij zijn ceremoniële gewaad aangetrokken. Hij had bij een oude wilg, een ondiep gat gegraven en plaatste de relikwieën erin. Hierna bedekte hij het met een klein beetje aarde. ‘Zo, dat zal voldoende moeten zijn.’ Aan de wilg hing het Heremieten Drieluik. Het was zo opgehangen dat het maanlicht erop scheen en op het hoopje aarde weerkaatste. ‘Lieve heer, hoor mijn stem, accepteer mijn offer.’ Met een roestige dolk sneed hij zich in zijn klauwen en het bloed trok de grond in. ‘Op deze duistere nacht, bij volle maan. Laat de meester herrijzen!’ Het donderde en bliksemde. Met grote ogen aanschouwde hij hoe de aarde begon te trillen en er een smalle hand naar boven kwam. Jheronimus klom er langzaam uit, niet wetend waar hij terecht was gekomen. Hij bekeek zichzelf eens goed en zag hoe zijn dode lichaam er maar krakkemikkig bij hing. Hij kon zelfs zijn eigen darmen zien en zag zijn hart kloppen. Jheronimus lachte verrast en kietelde zijn ledematen. ‘Wil je daar alsjeblieft mee ophouden?’ opperde zijn verwerker geïrriteerd. ‘Wie ben jij?’ kwam er moeizaam uit Bosch’, wiens kaak er maar half aan hing. ‘Ik ben Meneer de Uil, godverdomme, dat is wie ik ben. Het wordt eens tijd dat je mijn portret gaat schilderen. Vereeuwig me!’ Bosch schudde zijn hoofd. ‘Altijd weer die rare vogels. Vergeet het maar!’ Meneer de Uil spreidde zijn vleugels en vloog met blinde razernij op Bosch af. Bosch pakte een ezel (die toevallig achter de wilg stond) en kwam Meneer de Uil tegemoet. Nadat Meneer de Uil was afgekoeld dronken ze een cola.