"Wat vind jij nu hiervan? vraagt Hero aan zijn maatje Tiddius, die naast hem zit. " `t Ja, wat zal ik ervan zeggen", aarzelt Tiddius. "Een uitermate gekke combinatie van zoveel zaken. Teveel eigenlijk om op te noemen. Het gekke is, ik voel me hier wel thuis." "Dat ben ik met je eens, dat thuisgevoel heb ik ook", antwoordt Hero. "Ik hou heel veel van muziek. De niet-geklede dame speelt prachtig op haar luit. Zelfs de reebok komt erbij staan om te luisteren. Die lelijke dikke baby vindt er niets aan, die drenst alleen maar." "Misschien heeft de baby honger en ziet hij zijn moeders borsten, ver achter de luit?" "Zou kunnen," denkt Hero hardop. "De duif op de moeder haar stoel vindt het kennelijk ook mooi. Hij heeft zijn kuif ervoor rechtop gezet." "Zie je de bel staan op de tafel bij de muzikanten," vraagt Tiddius. "Waar die voor is, ik zou het je niet kunnen zeggen. Er staat er nog zo één op de tafel bij onze `luitmoeder`." "Daar zie ik ook een paar klokken staan. Ik kan niet zien hoe laat het nu is, vanaf onze plaats hier." "De wereldbol intrigeert mij nogal. Gek hè, dat de aarde een bol is en niet plat. Dat was nog eens nieuws", vindt Hero. "Gezellig is, dat er zoveel collegavogels hier aanwezig zijn. Onder ons hier een aalscholver en verderop bij de muzikanten een duifje en een kwikstaartje. Wat is die vogel altijd snel!" Terwijl Tiddius dit zegt, veegt hij met zijn snavel even de blauwe veren van zijn borst netjes glad. "Ja, Tiddius, die doet zijn naam eer aan." "Als de muzikanten straks komen, gaat het hier pas echt goed los! Ik blijf nog even, jij?" "Helemaal met je eens, Hero, we zitten hier perfect eerste rang!'