De straten waren uitgestorven. Iedereen had een veilig heenkomen gezocht voor het onweer. Een treffender woord had nooit bestaan, alhoewel het paradoxaal klonk. Want het was weer, althans een van de verschijningsvormen daarvan, maar men hield er niet van. Net zoals er mooie planten waren die men onkruid noemde omdat ze zich niet lieten beteugelen en overal opdoken waar de mens ze niet wenste. Maar het onweer was niet enkel ongeliefd, het werd gevreesd. Hij stond onder een luifel die de hevige regenval amper aankon en smekend dierlijke geluiden voortbracht in een duivelse harmonie met de rukwinden die als bezeten leken voortgejaagd. Een bliksemflits kliefde de hemel en bevroor voor een kort moment de bewegingen van een voorbijganger die zich naar onderdak spoedde. Hij herkende de man aan zijn bochel die een karikaturale schaduw wierp op de muur van de stadswal. Om de hoek lagen de vervuilde stegen waar in klinkende munt betaald werd voor liederlijk genot. Geen stortbui kon die buurt schoonspoelen van het verderf waarin ratten van allerlei soort zich wentelden, of hij moest weken aanhouden. De man hield zijn pas in en keek hem aan. Een tweede weerlicht was zo fel dat de bruine teint van het gezicht van de man werd teruggebracht tot de kleur van gebleekt perkament. De lippen die zich openden weerspiegelden de vaal bruine kleur van de oevers van het moeras dat buiten de stadspoorten lag. Het zwart van de puppillen reduceerde de kleur van de irissen, die nu het meeste weg had van die van bedorven melk. Het scharlaken van de kardinaalsmantel die de man opgerold onder zijn arm verborg, weerkaatste een leugen van deugdzaamheid. De woorden van de man gingen verloren in een donderslag die de dreigende toon niet kon verhullen. Het was het onweer, waarin de onmens zijn gezicht toonde.