Hoi Blavatski, Ik vond het een mooi stuk om te lezen. Ik kan mij die moeder inbeelden. En dan de sneer voor ‘dat kind’. Ze komt op mij over als een pittige tante, maar wel rechtvaardig: alle kinderen krijgen evenveel. Ik vond het wel opmerkelijk dat je sommige stukken dialoog niet tussen aanhalingstekens zet, maar dan één zin wel.

@Blavatski, het twee keer 'treetjes' kort na elkaar zeggen, zou u kunnen vermijden. Dan vind ik de opsomming aan familieleden wat zwaar staan en lezen. Suggestie: haar kleinkinderen en een nichtje. Dat het van de kant van de schoondochter is, doet er toch niet toe? Een snijdende opmerking van oma, ze had het beter kunnen denken dan zeggen. Maar wie zet toch het paasei neer? Ik gok op haar zoon of schoondochter ...

Ooit kwam ik ergens waar ze een 'dinges' hadden. Als ik dit lees, voel ik me alweer boos. Verschrikkelijk verhaal, Blavatski. Maar wel heel indringend overgebracht.

Beste Blavatski, Bedankt voor je fragment. Door verhalen van precies 100 woorden te vertellen (of precies 50 of 300) train je jezelf in het kiezen van de juiste woorden. Wat vertel je wel, wat niet en hoe doe je dat. Als je merkt dat je hierdoor binnen fragment van de hak op de tak springt, kun je het beste een deel schrappen. De oude dame is bij haar zoon, zijn vrouw en haar kleinkinderen op bezoek voor het paasfeest. Ze miept wat over de trap, dat ergert hem wel een beetje (interessante dialoog). Dan ziet ze de gedekte tafel en de kleinkinderen (iets te veel informatie in één zin). En vraagt ze naar een ander kind. (Welk kind, denk ik dan als lezer.) En dan staat er nog 'de oma' tussen aanhalingstekens (waarom?). Mooi gegeven om verder uit te werken de band tussen moeder en zoon. Veel schrijfplezier! Nina Blanken

Ik moest er wel om lachen. Oude vrouwen kunnen soms tangen zijn.

Prachtig weer, de sfeer voel ik in mijn botten, ik probeer er weer van te leren!