@Hé, lieve aap! Aangezien ik je lang heb moeten missen, ga ik vol op je in. ;) Is het niet: bang of schuw als een wezel? De intrige spat van de eerste zinnen af! Christian woont niet alleen in dat huis, toch? Is het zo'n heerlijk oud huis omdat het bad op een verhoging staat? Waarom die spaarverlichting, is Christian een zuinig type? Maar doe je het niet eerder aan, dan maken? Een incisie van 1 mm? Zo weinig? Vloeit er dan wel genoeg bloed? Lenigen is een prachtig werkwoord. Je schreef een heerlijk spannend verhaal.

Mili, de staande uitdrukking is ‘zo bang als een wezel’, maar bange wezens zijn ook schichtig; vandaar. Christian woont zoals je kunt concluderen niet alleen in dat huis. Ik woon in een huis dat ruim drie eeuwen oud is en ons bad staat inderdaad op een verhoging. Hoe kon je het raden? Ik heb dus niet ver gezocht. Wat Christian ging doen kan het daglicht niet verdragen, daarom vond ik spaarverlichting beter passen dan een felle halogeenlamp. Je kunt licht maken en aanmaken. De armen van Christian zijn vel over been. Veel vetweefsel om in te snijden heeft hij dus niet. Het gaat ook niet om de hoeveelheid bloed die er vloeit. Als de incisie is gemaakt kan de wond nog verder opengetrokken worden om extra bloed te laten vloeien. Ik heb even moeten zoeken, maar stuitte toen op ‘lenigen’ en vond dat het best passende woord. Dank voor je volle aandacht.

Intrigerend verhaal, spannend, donker. Misschien mag je het her en der wat aanscherpen ('geheime plek onder de wastafel', is daar veel ruimte om te verbergen dan? En is het een logische plek?) Maar het verhaal staat vind ik. Graag gelezen!

De logische plek in dit geval is een plaats waar niemand ooit zal zoeken of bij toeval ontdekt. Een scheermesje plak je makkelijk met een stukje ducktape tegen de onderkant van een toilettafel; het neemt te verwaarlozen ruimte in beslag. Het verhaal zou vast iets scherper kunnen, maar het blijft schipperen met de ruimte van slechts honderd woorden. Dank voor je aandacht, Sonja.

@Dos, een indringende scène, uit het leven gegrepen. Ik voel hoe die pijn uit het verleden moeizaam mee de trap opklimt, een pijn die bij iedere tree meer en meer boven komt drijven, tot vlak onder de huid stuwt en letterlijk tot een explosie moet komen. Je hebt de vlijmscherpe ontlading en daarmee de zoektocht naar het best passende woord onvermijdelijk gemaakt. Een kus op je bol (geen aai over, dat is zonde van je kapsel). Maak je me volgende keer weer aan het lachen? We hebben je gemist.

Elyse, je hebt het verhaal met de juiste intentie gelezen; altijd knap. Een aai over mijn bol mag ook; wel naar links en naar rechts en niet tegen de groeirichting in. Het kale plekje op mijn voorhoofd nodigt uit om er een vette zoen op de drukken. Maar wat denk je van mijn zwoele, rose lippen? Die vragen er toch om?! Speciaal voor jou heb heb ik een tweede verhaaltje geplaatst. Als je er om kunt glimlachen ben ik tevreden.

De duistere kant van het leven, Dos. Als een wezel, ja, zo stel ik mij iemand wel voor die in zichzelf snijdt. Mooi en ingetogen geschreven. Bij ons is het gebruikelijk om het licht aan te doen. Je verhaal maakt wel indruk op mij.

Wilhelmina, een heel duistere kant van het leven. Een keer in mijn leven heb ik een meisje ontmoet in een zomerjurk met korte mouwen. Haar onderarmen zaten vol zilverachtige littekens. Daar schrok ik hevig van. Wij maken het licht hier ook aan. Dat neemt niet weg dat je ook gewoon licht kunt maken. Bovendien scheelt het een woord, waardoor ik precies op honderd uit kwam. Dank voor je commentaar.

Dag Nina, Ook hier heb je weer je uiterste best gedaan om ons scherp te houden. Dank daarvoor. Puntsgewijs loop ik even langs je commentaar. Het was niet mijn bedoeling aan het begin van het verhaaltje veel spanning op te roepen. Ik vind dat zelfs onwenselijk. Bij zo’n korte tekst komt het gauw goedkoop en overdreven over en kan niet anders dan tot een anticlimax leiden. ‘Het kostte hem bovenmatige moeite boven te komen, sloot de deur en zonder licht te maken plofte hij neer op de verhoging waar het bad op stond.’, moet je zien als één handeling. Het show-element zit dus in het laatste deel. ‘Licht maken’ omvat meerdere mogelijkheden om van duisternis tot licht te komen; méér dan enkel met een knopje elektrisch licht aan te maken. Het zou dus ook d.m.v. een kaars, zak- of olielamp kunnen. Op de badkamer is dat niet voor de hand liggend, maar daarom nog niet fout. Wij hier in het uiterste zuiden van het land zeggen dat al gauw op die manier. Als we in een duister hol of mergelgrot komen: “‘Joep, maak ’s get leech’. En voordat Joep de carbidlamp heeft aangemaakt, heeft Frits zijn zaklamp al aangeknipt.” Heel gewoon! Mogelijk is het, na zoveel jaren, een restant van Genesis 1:3 toen God zei dat er licht moest zijn en er zomaar licht was en ook nog vond dat het goed was. Wie zijn wij dan om dat af te keuren?! Christian had ook op een stoel kunnen neerploffen. Die stoel stond er niet, dus deed hij dat op de verhoging waar het bad op stond. Het bad en de verhoging zijn niet van belang. Het ging om het neerploffen. ‘Hij hield het niet meer uit … het moest weer gebeuren.’ Jij zou het weglaten en ik vind het van wezenlijk belang in dit verhaal. De scheermesjes waarmee Christian zich sneed zijn van ouderwetse snit: 42,5x22x0,1 mm, werden door niemand gebruikt om zich te scheren. Het snijden an sich werd voor iedereen geheim gehouden. Ik wou de lezer toch wel graag laten weten waarom hij zich sneed, zonder daar dieper op in te gaan. Hij/zij mag dan zelf verder fantaseren, maar wel in de goede richting.