Geen afbeelding
Meikiepeik

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#95 teruggevonden

 19 mei 2016 - 14:49
Mijn moeder kwam zwaaiend met haar armen aangerend. Ik zat op de rand van het hek van de draaimolen, een halfuur was ik alleen geweest. Toen ze bij me was tilde ze me op en hield me tegen haar borst. Haar schouders schokten, waardoor ik meebewoog met haar. Mijn vader stond achter haar, en leek opgelucht. ‘Och, jongen, dit moet je me nooit meer aandoen!’ ‘Sorry mam.’ Na een tijdje zette ze me weer neer en mee aan. Ze nam een paar diepe teugen adem, haar ogen waren rood. Mijn vader ging naast haar staan en sloeg zijn arm om haar heen.

Geen afbeelding
pr

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
 19 mei 2016 - 17:41
Ah, wat een schattig verhaal eigenlijk. Ik dacht bij je openingszin dat ze naar de ik-persoon aan het zwaaien was terwijl ze haar armen bij zich had, onder haar arm (dat is onmogelijk, maar dat dacht ik) of in een tas of zo.

Profile picture for user Mili
Mili

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 19 mei 2016 - 18:35
@Meikiepeik, ik vind dat je nogal evidente dingen neerzet. Zwaaiend met haar armen: Waar had ze anders mee moeten zwaaien, een stofdoek? Logisch dat het kind meebeweegt als het tegen de borst is geklemd en moeder schokkend huilt. Dat haar ogen dan rood zijn ... Hoe kan een klein kind (gezien de draaimolen) weten dat het een half uur alleen is geweest? Wat betekent: [en mee aan]? Je hebt niet vanuit het kind geschreven, zo praat een kind niet. Juf Mili was streng maar wellicht zet het je tot nadenken hoe het anders/beter kan.