'Maar dat kwetst mij enorm!' Ze stopt abrupt en zet haar tas neer. Ze haalt een doekje tevoorschijn en poetst. 'Ik snap heus wel dat ik niet de makkelijkste ben, maar daarom hoef je dat nog niet zo te zeggen!' Ik zwijg. Ze houdt 'm nog eens in de lucht, maar haar tranen vertroebelen nog steeds het uitzicht. 'Misschien kan je het ook als compliment opvatten', opper ik. 'Dat je...' Een boze blik. We lopen door. De verkeerde kant op. Zal ik het zeggen of is dat even te veel? 'Ik ben helemaal niet moeilijk',zegt ze zacht. 'Zolang iedereen maar doet wat ik wil.'