Mili, ik hoop niet dat je ook maar één letter in je tekst verandert. Ik heb er het hele weekend over gedaan om je verhaal in uiterst fijn olmenhout te gutsen. Dat doe ik niet vaak. Alleen als ik vind dat een verhaal perfect is. En dat vind ik nog steeds van jouw creatie. De enige verandering die ik in het hout heb aangebracht is een seconde rust door ‘Niemand van de gasten…’ op een nieuwe regel te beginnen. Het lettertype waarin ik gestoken heb is Noteworthy 35pt. Nu kun je zelf nagaan hoe het er ongeveer uitziet.

Er zijn zo veel reacties geweest dat ik er niets aan toe te voegen heb. Is goed gedaan, te zwak uitgedrukt? Pisano, ik verbeeld me dat ik schrijf zoals ik praat. Niet altijd natuurlijk.

Mili, ik deel je mening. De reactie van de schrijfcoach vind ik nogal ambivalent. Onderstaande zin - in de bijdrage van Ostinato op deze schrijfopdracht - vind ze prachtig.

Het geraas van de wind en de zee verstoorde onze ruzie, maar zij werd toch nooit boos.

Terecht. Naar mijn idee een mooie zin. Maar ook die zin hoor ik nog niet zo snel iemand uitspreken in een alledaags gesprek. Maar de schrijfcoach ziet hierin meteen een beeld. Ook terecht, maar ik hoor niemand de zin uitspreken. Jouw eerste zin:

De kamer kreunt onder de kokoslucht die ze uit haar krullen schudt.

vind ik van gelijke klasse. Ik zie een flat in de Bijlmer. Een Antilliaans/Surinaams/West-Afrikaans familiefeest, met de nadruk op familie en roots. De hp is los van familie en/of roots (of wil dat zijn). Ze schudt ze van zich af, distantieert zich. In het vervolg wordt dat verder uitgewerkt. Ze tast gretig in de schalen, brengt zelf niets mee en distantieert zich door de sociale media te verkiezen boven de familie, de wortels. Interpretatie mijnerzijds, akkoord. Maar dat vind ik het mooie aan jouw teksten en jouw schrijftaal; dat mij die ruimte wordt geboden. Schrijven zoals je spreekt, lijkt me een advies om niet te volgen.

Mooi. Het is uiteindelijk allemaal niet voor niets geweest. Ook een coach heeft recht op feedback. Ter afsluiting een strofe uit 'Een vergeefs gedicht' van Remco Campert: 'Zoals je praat, met je tanden in mijn mond en je oren om mijn tong, zal geen pen ooit praten'

Lezen en luisteren maken gebruik van verschillende delen van de hersenen bij verwerking en interpretatie. Een groot verschil is verder dat gesproken tekst qua snelheid door de zender wordt gedicteerd, waar bij lezen de snelheid door de lezer/ontvanger wordt bepaald. In dat verband is schrijven zoals je praat, en vice versa, naar mijn oordeel, een non-discussie. Een weergegeven dialoog "hoort" tekst weer te geven zoals die normaal wordt gesproken (ontdaan van imperfecties die de boodschap vertroebelen (tenzij dat bij het personage past), uh's, e.d.), anders komt het (vaak) nep over, wat de lezer uit de fictieve droom haalt. Gedachten in een verhaal die geschreven zijn vanuit een personage "behoren" in taalgebruik te zijn die bij dat personage passen, anders is er snel sprake van schrijversregie (een notoire uit-de-droom-stoter). Waar sprake is van een soort alwetende verteller, kan m.i. taalgebruik worden gekozen dat die verteller typeert (sociale klasse, opleiding, etc.) en de toon (sarcastisch, vrolijk, somber, noem maar op), zinslengte, woordkeus, ritme (enz.) zijn elementen die dat beeld "behoren" te versterken. Een zeker poëtisch taalgebruik kan passend zijn. Hier in de tekst van mili vind ik de woorden niet "uit de toon" vallen. *) Een schrijven *moet* niets. "Behoren" is bedoeld als een nastrevenswaardig kenmerk van perfectie.

Dag Mili, je weet, ik geniet altijd van je proza om de mooie zinnen die je uit je digitale pen schudt, en hier vind ik zowaar een heel verhaal. Dank je voor het leesgenot. :o en laat de rest maar zeuren....