Ik lees erover op internet: laatst bekende exemplaar overleden in 1936, vijftig jaar later officieel uitgestorven verklaard. Maar toch nog steeds mensen die claimen dat ze er eentje zien. Dat wil ik ook. Ik zeg tegen mijn vrouw dat ik een tijdje wegga, neem de trein naar Schiphol, stap in het vliegtuig, stap over in Abu Dhabi, stap over in Melbourne, land in Hobart en huur een auto. De boezems trekken samen, de kamers vullen zich. Het geluid zwelt aan. Dan trekken de kamers samen. Het bloed stroomt naar de longen, naar de rest van het lichaam. Eén hartslag. Hij staat vijftig meter van me vandaan, aan de zijkant van het pad. De zon staat schuin achter me. Ik kan hem goed zien: de strepen, de lange stijve staart, de spitse kop. Hij is zo groot als een herdershond. Hij kijkt mijn kant op. De boezems trekken samen, de kamers vullen zich. Het geluid zwelt aan. Dan trekken de kamers samen. Het bloed stroomt naar de longen, naar de rest van het lichaam. Een tweede hartslag. Hij is weg. Ik lever de auto in, stap op het vliegtuig, stap over in Melbourne, stap over in Abu Dhabi, land op Schiphol. Daar neem ik de trein naar huis. “Ik heb hem gezien,” zeg ik tegen mijn vrouw. “Leuk voor jou,” zegt mijn vrouw, “heb je ook foto’s?” “Nee,” zeg ik. “Dat is jammer,” zegt mijn vrouw. Dan glimlacht ze: “fijn dat je weer thuis bent.”