Ga vandaag naar mijn oom en tante. Ze zijn al behoorlijk op leeftijd, wonen nog helemaal zelfstandig in een huisje in het bos. Doen alles zelf en vooral samen. Het is een lief stel mensen. Ik stap uit mijn auto en loop naar hun voordeur. Torro, hun Rottweiler, komt mij tegemoet. Ik wil gaan aanbellen. Daar heeft hij mijn pols in zijn bek! Oei! Goede raad is duur nu. Rustig blijven vooral. Niet bewegen. Torro vooral rustig zien te houden. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. En nu? Ik kan niet aanbellen. Ik zal dan maar proberen te roepen. "Tante Jorna, tante Jorna, ik ben het, kunt u komen? " Torro blijft stilstaan. Het gekke is, hij heeft mijn linkerpols wel in zijn bek, maar ik voel de tanden niet. Zodra ik mijn arm beweeg, voel ik hoe de hond zijn kaken aanspant en zijn tanden in mijn vel drukt. Doodstil blijf ik staan. Wat nu? Ik weet dat zolang ik stil blijf staan, Torro mij niet zal bijten. Maar ja. Hoe kom ik uit deze situatie? Gelukkig, daar komt Oom Kees. Hij schrikt ervan, nu hij mij met Torro ziet. "Torro, kom hier, en gauw je kennel in. Foei, Fóei, Torro. Dat mag niet." Torro luistert prima en loopt gedwee met zijn kop omlaag de kennel binnen. Kijkt mij nog één keer schielijk aan, alsof hij wil zeggen: Nou baas, ik lette toch goed voor je op! Oom Kees maakt duizend excuses en vraagt hoe het met mijn pols is. Er is werkelijk niets te zien. "Ik ben wel blij dat u kwam hoor, u hoorde mij roepen?" "Nee, dat niet, maar ineens dachten Jorna en ik, waar is Torro toch zo naar toe gelopen? Hij was steeds bij ons en ineens misten we hem." "Het is allemaal met een sisser afgelopen gelukkig. Torro kent mij ook niet goed genoeg. Hij kan niet weten, dat we elkaar zo vaak telefonisch spreken! Eén ding is zeker hij waakt wel heel goed over zijn bazen!"