Ze schijnen slecht te zien en niet goed te kunnen horen, maar toch, leek hij me strak aan te kijken. Zijn oren bewogen voor een kort moment en bleven daarna, ik zou zeggen wijd open gesperd, op één lijn met zijn horens staan. Volstrekt evenwijdig aan elkaar, bijna waterpas, zelfs als hij ze even van voor naar achter bewoog. Hij brieste zacht, niet eens zo zeer dreigend. Eerder waarschuwend. Er ontsnapten twee wolkjes vocht uit zijn neusgaten. Het was nog vroeg in de ochtend en een paar druppels nestelden zich als dauw op de lange grassprieten. Ze moeten het vooral van hun reukvermogen hebben, schijnt het. Hij had de wind in de rug. Niet dat het hard waaide, maar toch. Het zou kunnen dat dat hem onzeker maakte. Hij brieste nog een keer en snoof twee keer diep. Daarna hief hij zijn hoofd naar achter om te proeven wat hij rook. Hij maakte korte knikjes met zijn strak aangespannen nek. Het deed me denken aan een wijnkenner die een slokje wijn door zijn mond laat gaan. Zijn hoofd zakte weer, diep nu, en hij keek me vanonder zijn oogleden aan. Waarschijnlijk zag hij slechts een schim die hij nu met behulp van de zwakke geur gestalte probeerde te geven. Zijn rechter voorpoot schraapte een aantal keer door het gras. Niet uitdagend, maar aarzelend. Een paar druppels verhuisden van de grassprieten naar het zwart van zijn hoef en slopen nu terug naar het gras; ze wilden blijkbaar niks te maken hebben met wat hier kon gaan gebeuren. Hij brieste nog één keer, met al zijn kracht alsof hij wilde zeggen dat uitstel geen afstel is en verdween in het struikgewas. Haast geruisloos. Ik ademde zacht uit, draaide om en liep het pad naar de bungalow af, dat nu eindeloos lang leek.