De Quincunx Ik ben vrij zachtmoedig van aard, vind ik althans zelf. Lange rijen bij de kassa onderga ik gelaten. Een natuurlijke mindfulness komt over mij bij bushaltes. En ik kan me geen groter geluk voorstellen dan een lege avond plus een stapel verse biebboeken op het tafeltje onder de tikkende klok. Dampende dancefeesten en stampende kermisattracties van velerlei aard laat ik aan me voorbijgaan, al mag ik van een afstandje graag toekijken. Joelend op een tribune heb ik nooit gestaan, wel een keer langs de weg om naar een uitbundige spelersbus te zwaaien, de kersverse kampioenen toegejuicht van vliegveld tot hoofdstad. Onrecht, ja, daarover kan ik wel ontvlammen! Al verkies ik dan de pen boven het zwaard. Hoe verontwaardigder ik ben, hoe puntiger de bewoordingen in de scherpe brieven die de booswicht of instantie mag ontvangen! Ik kan wel zeggen dat er dan een soort mist voor mijn ogen komt, eerlijk is eerlijk. Maar verder … ik ben zelfs te teerhartig om rigoureus te snoeien in mijn tuin, hoezeer ik ook weet dat dat juist leven gééft. Elke zaailing, elke tak met knoppen heeft toch recht van bestaan; zó hard gewerkt om boven de grond te groeien, zoveel energie gestoken in het produceren van nieuwe scheuten? Het is dan ook met enige bewondering dat ik naar mezelf kijk nu ik de dikke vette spin die met tikkende pootjes langs mijn stoel rende resoluut verpletterde door in een instinctieve daadkracht ‘De Quincunx’ (exact 1200 pagina’s) op hem te laten neerdalen.