Ik was nog klein en zat onder de korsten. Mijn benen bungelden over de armleuning van de stoel die te groot voor me was. Mama zei dat ik scheel keek maar ik zag wel alles. De boeken in de boekenkast en door het raam het lege duivenhok. Ik had moeten huilen toen Kareltje niet meer koerde en z’n pootjes stijf hield. Mama heeft mij dat woord geleerd. Koeren. Ze zei op een morgen: ‘Ik hoor Kareltje niet koeren’. Toen ging ik naar buiten en vroeg mijn duif waarom hij niet koerde omdat ik het zo’n mooi woord vond. Uit de tuin haalde ik wormen maar hij wilde ze niet eten. Hij is lang op een hoop stront blijven zitten en op een dag is hij weggevlogen want ik had het deurtje opengedaan. Het konijn was ook weg. Dat gebeurde toen papa jarig was. Ik was blij dat papa jarig was, hij kreeg verjaardagseten dat hij zelf mocht uitkiezen van mama. Toch moest ik huilen omdat het hok van Bubba leeg was. Ik vroeg mama waarom Kareltje was weggevlogen en Bubba was weggelopen. Ze zei dat ze het niet wist. Mijn mama was de liefste mama van de wereld. Ze had toen een goudvis voor me gekocht. Ik kon uren kijken naar de wapperende vinnetjes, mama leerde mij veel nieuwe woorden, en de steentjes onderin de kom. Alle kleuren van de regenboog. Ze was zo mooi, mijn visje; ik wilde haar Sterretje noemen. Er kwam iets heel snel voorbij. Een vork. En toen was de kom weer leeg.