#94 Yosemite

Yosemite National Park. Ongelofelijk, wat mooi. De ongerepte natuur. Een strakblauwe lucht. Ik hoorde vogels en in de verte een coyote. Ik ademde diep in en kon het bijna niet bevatten dat ik hier eindelijk was. Het had tien jaar geduurd voordat ik genoeg tijd en geld had om dit te doen. Mijn drukke baan liet het haast niet toe om te reizen. De hypotheek en DUO slokte bijna al mijn geld op. Ik verwonderde mij om de omgeving terwijl ik verder van het pad liep. Pas dan kon je echt zien hoe het was. Weg van de toeristen die van elke vogel minstens honderd foto’s maakten voor op facebook. Al gauw was ik de tijd kwijt. Een uur? Twee? Volgens mij liep ik in cirkels. Welke kant kwam ik nou vandaan? Naast mij hoorde ik bladeren ritselen. Met een ruk draaide ik mij om. Een zwarte beer stond mij aan te kijken. Zijn vacht glansde in het afnemende zonlicht. Hij bewoog bijna niet. Alleen zijn ogen weerkaatste het licht en hij likte bijna lui zijn lippen. Mijn hart begon te bonzen in mijn borst. Shit. Wat moet ik doen? De beer hield zijn hoofd schuin en liet een grom horen. Plotseling ging hij op zijn achterpoten staan. Ik sprong bijna op. Op mijn hotelkamer hing nog een bord. Ik heb er sceptisch naar gekeken. Iedereen weet dat die beren toeristen vermijden. Op het pad ja! Moest ik nou rennen? Of juist niet? De beer stond mij nog steeds aan te kijken. Zijn hele houding straalde uit: Ik hoor hier. Jij niet. Ik kon het niet meer eens zijn. Ik moest het beest sussen. Voorzichtig hield ik mijn handen omhoog: ‘Rustig. Ik doe niets.’ De beer liet zich weer op vier poten zakken. Mijn paniek sloeg toe. Rennen, of niet? Ik wist het niet meer. Ik volgde mijn instinct: Rennen! Achter mij gromde de beer en zijn grote poten lieten doffe klappen op de grond horen terwijl hij de achtervolging inzette.