#93 BETON

BETON Ik heb haar dronken gevoerd, haar waanzinnig in de watten gelegd en halsbrekende dingen met haar gedaan. Ik heb gedreigd mezelf van kant te maken. Belachelijk want ze wist dat ik er te laf voor was. Ik heb haar genegeerd, drie jaar lang. Mezelf opgevreten, me suf geslikt aan weet-ik-veel welke pillen. “Ik wil weten wat er gebeurd is”, zei ik tegen haar, de telefoonhoorn snoeihard in mijn wang drukkend. “Ik kom je wel halen als je zover bent”, was het enige dat ze zei. Maanden later, terwijl we over de glooiende wegen zoeven, weg van de afkickkliniek, en ik de kracht van de zomerzon op mijn gezicht voel en me net bedenk dat alles goed zal komen, zegt ze het. Plompverloren, zoals alleen mijn moeder dat kan. “Kaity, ik heb kanker. Binnenkort ben ik dood.” Ik wil nooit meer uit die tunnel uit komen, die tunnel waar zij en ik op dat moment doorheen rijden. Zo geel als het schijnsel van de lichten, zo zal ze eruit gaan zien. Mijn moeder, zo hard als beton. Beton met rot er in. Sindsdien leven we in hetzelfde huis, en dat is het. Zo moeten monniken vroeger geleefd hebben. Opstaan als het licht binnenvalt. Bidden. Werken. Mediteren. Gaan slapen als het donker wordt. Ik wied al het onkruid weg, snoei de struiken, pluk de druiven, aardbeien en frambozen. Mijn moeder spuugt ze uit. Ik pluk en kijk toe hoe het fruit wegrot in de schalen. Het is mijn moeder die de stilte doorbreekt. Ze roept mijn naam. Haren, gezicht, lakens: alles heeft dezelfde kleur. Grijs. Het bed is bezaaid met woorden. Woorden op ontelbare vellen papier. De pen glipt uit haar vingers. Ik sluit haar ogen. Wachten wordt beloond. Ze heeft het beschreven. Ons verleden. Mijn verleden. Waarom ik ben wie ik ben. Ik voel de kracht van de zon op mijn gezicht, en weet dat alles goed zal komen.