#93 Een gouden kroon

Toen ik de weekopdracht ging schrijven had ik bewust de overige inzendingen nog niet gelezen, om me niet te laten beïnvloeden door de andere thema´s en woorden. Nu ik ze wel gelezen heb besef ik me dat wat ik heb geschreven waarschijnlijk helemaal niet valt onder "kort verhaal"? Zoals ik al in mijn voorsteltopic schreef, ik ben echt een complete n00b! Daarom heb ik een tweede poging gedaan, ik weet dat je maar een inzending mag doen maar wou het toch delen, in de hoop dat dit wel een kort verhaal is? Met haar tenen in het mos, leunde haar rug tegen de boom. Ze wist niet hoe lang ze daar zat, maar het was vast langer dan ze van plan was geweest. De lucht begon al oranje te kleuren door de naderende zonsondergang, en een avondbriesje waaide door de toppen van de bomen. Via de bomen beroerde de wind ook haar eigen hoofd, waardoor het leek of het de bomen zelf waren die haar zachtjes aaiden. Ze voelde het gras kriebelen tussen haar tenen, haar gele rokje streelde wapperend haar dansende benen. In de verte hoorde ze vogels prachtig zingen, maar wat ze boven alles uit hoorde komen was het geluid van kabbelend water. Ze voelde haar hart al sneller kloppen, en een kriebel in haar buik, net als de kriebel die ze als klein kind voelde de ochtend van haar verjaardag, wetend dat ze bijna op mocht staan. Licht als een veertje rende ze naar het beekje toe, de zon bescheen een open plek alsof ze werd uitgenodigd daar te komen zitten. Noa had het plekje ook gevonden, stond al met haar voetjes in het stromende water, lachend. Het meisje keek haar aan, vol vertrouwen, omdat ze wist dat haar moeder net zo van dit moment zou genieten als zij zelf. Ze ging zitten op een steen, de bovenkant verwarmd door de zon, de onderkant gekoeld door het water. Uren zou ze zo kunnen zitten, luisteren naar het gekabbel, gedartel, gespetter, gekir en gezang. Ze wist dat het leven nooit meer mooier zou zijn dan nu, maar dat was niet erg want ze wist ook dat ze vandaag voor altijd mee zou kunnen nemen in de dagen die nog zouden komen. Met haar tenen in het mos, leunde haar rug tegen de boom. Haar billen waren pijnlijk en haar heupen zeurden, dus ze had hier vast langer gezeten dan ze van plan was geweest. Haar leven begon al oranje te kleuren door de naderende zonsondergang, maar herinneringen stroomden door haar gedachten. Via haar gedachten stroomde gisteren weer door haar eigen lijf, waardoor het leek of het gisteren zelf was dat haar zachtjes aaide.

@Imke. Ik vind jouw eerste bijdrage prima passen in de opdracht! Het is een vervreemdend, verwarrend verhaal dat de wanhoop goed weergeeft. En ook je tweede verhaal vind ik mooi, je schrijft prachtige poëtische beelden. Er is voor de lezer veel zelf in te vullen, daar houd ik van. Puntje over beschrijving haar gele rokje streelde wapperend haar dansende benen. daar raak ik in de war: dansende benen terwijl je zit, en dan ook nog een wapperend rokje ... Ben benieuwd naar je volgende verhalen!

MarjanD, heel erg bedankt voor je reactie! Over je verwarring, in het middelste stuk zit ze (in het begin) niet. Ik probeerde het verschil weer te geven tussen het nu en de gedachte aan "gisteren" zonder het concreet te benoemen: het nu wat zwaarder en aardser: mos, bomen, leunen, oranje. Het gisteren lichter en beweeglijker: gras, geel, licht, dansen, rennen etc. Dat verschil probeerde ik zacht en subtiel te brengen ipv hard en concreet, juist ook omdat gisteren en vandaag/morgen ook in elkaar overvloeien: gisteren dacht ze al aan morgen, en morgen aan gisteren. Maar misschien dat ik daar niet duidelijk genoeg over ben geweest?