De koetsier heeft twee paarden voor zijn rijtuig. De één, een witte hengst, die neigt naar het goede te doen, al hetgeen de koetsier hem vraagt. De andere, een zwarte hengst, is ongedurig, wil vaak anders dan de koetsier. Is ondeugend, snuift steeds naar leuke merries. Hij heeft de aandacht niet, bij het trekken van het rijtuig. De witte hengst doet zijn best, de leidsels goed te volgen. Echter als hij merkt hoe de zwarte grapjas naast hem doet, raakt hij daarvan onder de indruk. En begint ook sneller dan gevraagd te draven. Bij stilstaan schraapt hij ook ongeduldig met zijn voorhoef. De koetsier probeert de zwarte hengst in het gareel te krijgen. Geeft hem ruimte als de hengst niet zonder kan. Om zo dit paard te verleiden nu ook de koetsier te gehoorzamen. Nu de witte hengst dit gedrag gaat overnemen, komt de koetsier in de problemen. De koetsier besluit om de paarden apart te gaan trainen en daarna als de zwarte hengst tot rede gebracht is, ze weer samen te brengen. Het kost de koetsier heel veel moeite de zwarte hengst op het juiste pad te krijgen. Daarentegen krijgt de koetsier van de witte hengst energie. Dit paard heeft zo weinig nodig om goed te functioneren. Het paard is in volle ontspanning. De witte hengst geniet van deze saamhorigheid met de koetsier. Na enige tijd heeft de koetsier het gevoel, dat hij de paarden weer samen brengen kan. Nu komt de rust van de witte hengst, bij de zwarte binnen. De zwarte grapjas van weleer kan zich nu aanpassen. Het blijft opletten, de merries en andere onverwachte dingen blijven hem lokken!