Haar, bloed had er van haar gelegen. Ingedroogde kloddertjes waren nog zichtbaar in de lussen van het tapijt. Ze dacht aan de nachten van verstomde pijn, het hoge plafond dat op haar neer had gekeken. Die kant was de hare geweest, het dichtst bij de deur. Op de plek waar zij ontelbare malen was gestorven, lag nu een roze reetvetertje. Het ding legde zij op zijn hoofdkussen en trok het dekbed recht. Dan liep zij door de kamers naar de voorkant. Op de vensterbank van het raam dat zich nooit had willen sluiten en waardoor zij in zijn afwezigheid naar binnen was gegaan, schreef zij tot nooit met een van zijn nutteloze viltstiften. Rood was de kleur. De jaren gingen voorbij. Eerst had zij een smal armenbed en sliep er alleen. De sprei was wit. Later kocht zij een twijfelaar met rode satijnen lakens die zij wel eens deelde met een man. Altijd zou zij aan haar kant liggen, dicht bij de deur. In de onbenoembare nachten dat zij alleen was en zich wilde uitstrekken in vrijheid, liet zij de andere kant onberoerd. waar is dit jaar, ik ken het niet. gisteren heerst, in alle dagen. Van Armando uit Verzamelde gedichten.