#92 - Om Sanne

Ik ga vandaag zingen en dansen met de andere kinderen in de straat. Dat moet-moet-moet van Mama. En dan moet-moet-moet ik een konijnenpak aan maar je kan m’n gezicht nog wel zien. Dat wil ik dus echt niet, dat Sanne straks ziet dat ik het ben, in dat stomme pak. Mama krijgt de rits niet dicht. Ik hoor het pak scheuren. ‘Is het kapot? Ik doe het uit.’ ‘Niks daarvan,’ zegt Mama. ‘Kijk toch eens naar dat schattige wipstaartje.’ Ze zet me de muts met flaporen op en begint te giechelen. Ik moet bijna huilen, maar daar moet Mama nog harder om lachen. ‘Oh, wat kijk je sip. Hier, een wortel, daar ga je je vast beter van voelen. Heeft ook nog precies de goede kleur voor vandaag.’ Opeens ben ik Heel Erg Boos en ik ren weg, de trap op, naar mijn kamer. Ik doe het raam open en schreeuw zo hard als ik kan. Niemand hoort me. Ik zie het tuinhuisje dat Papa vorige week groen heeft geschilderd, en ik krijg een idee. Ik ga snel naar buiten. In het tuinhuisje vind ik de verfspullen. Ik pak een kwast en begin met mijn wangen.