Hier, op mijn plekje bij het raam, kan ik precies het schoolplein zien. 'Omdat jij altijd alles zo goed in de gaten houdt', zei de meester aan het begin van het jaar. Vandaag is het regenachtig. De meester vertelt een verhaal over vroeger, heel erg vroeger, toen de mensen nog met pijl en boog achter dieren aan slopen. Er beweegt wat buiten, een man met een zwart en oranje jas, zijn sjaal komt bijna tot zijn neus. Wat heeft hij donkere ogen! Hij zet zijn fiets tegen het hek, heel zacht, want ik hoor geen klik. Ik hoor alles, zegt de meester altijd. Dat is ook wel eens lastig! De man bukt zich en haalt iets uit zijn fietstas. Ik voel ineens dat mijn hart begint te kloppen. Dat deed hij net ook wel natuurlijk, maar nu voel ik het ook. Mijn benen, mijn armen, mijn hoofd, alles gaat mee bonken. Nu moet ik eigenlijk... Heel even schieten mijn ogen naar het stoplicht op mijn tafeltje. Hij staat op groen. De man is dichterbij gekomen. Zijn ene hand klopt het bruine pakket tegen zijn andere. Wat zit erin? Zal er iets in tikken? Gisteren lag de krant op tafel. De foto voorop toonde huilende mensen, liggende mensen. Ik grijp het stoplicht vast en duw een hendeltje omhoog. De kleur wordt oranje. Net als de jas van die man. Hij belt precies aan. Langs het glas van de hal loopt een juf. Ze blijft staan en kijkt opzij. Ze glimlacht. Nee! Ik spring op van mijn stoel. 'Meester! We moeten...' Ik stotter. 'Je stoplicht is oranje', zegt de meester. 'Ik kom zo bij je om erover te praten.' 'Nee!' stoot ik uit. Te laat. De juf opent de deur en pakt het pakket aan.