Ze twijfelde even voordat ze over de drempel stapte, de schroom als van een gast, vast in een vreemd hotel. Toen gleed ze geruisloos de keuken in. De tafel in de hoek, het portret erboven, de fuchsia, al het vertrouwde liet ze links liggen en legde zacht de bos bloemen op het aanrecht. Ze kwam tot rust met haar rug naar de rest van de keuken en sneed losjes de stelen schuin af. Ze snoof de geur op. Op het moment dat ze een vaas pakte, ontsnapte er zelfs een melodietje tussen haar lippen. De gieter die ze van de grond pakte, bleek leeg. Ze strekte zich, liet haar hoofd opzij vallen en zag het portret, de tafel met de kring van moeders asbak. Ze richtte haar hoofd weer op, knikte even en beet op haar lip. Ze draaide zich om, richting de tuindeur. Ze liep op haar tenen en schoof zo zacht mogelijk de deur open. De donkerte van het deurgat liet haar toch schielijk omkijken naar het portret. De ogen van de vrouw waren haar gevolgd. ‘Mam, wat is er?’ stootte ze half huilend uit. ‘Het was gewoon te slecht weer. Ik ga heus wel. Straks of morgen.’ De ogen van haar moeder bleven vastgehaakt. ‘Mag ik dan nooit bloemen voor mezelf kopen?’ Hulpeloos liet ze de gieter vallen. ‘Altijd alleen maar voor jou. Zelfs nu.’ Ze tolde langzaam terug de keuken in, een opblaasbare pop die het ventiel niet meer dicht kon krijgen. Ze kwam tot rust tegen de deurpost en draaide haar hoofd abrupt om. Keek weer recht in de ogen van haar moeder. ‘Volg me niet.’ Ze balde een vuist. ‘Ik wil alleen maar even water uit de regenton halen. Laat me.’ Ze pakte de gieter op. Zuchtte. ‘Morgen leg ik ze bij jou neer.’