Het schemerde toen zij met mij uit de lift stapte waar de urinelucht ons bedwelmde. Ze reed haar rollator het perron op. Ze had mij gedag gezegd en ik had lachend naar haar hondje gekeken. Haar jas was opengeritst. Ze leek te jong om achter dit hulpmiddel te lopen, de oorzaak liet zich niet zien. Een trein naderde. Behulpzaam was de jongen met witte schoenen en een rugtas, hij tilde haar rollator in de trein en pakte even later het keffende beestje op. Hij stak zijn hand uit om haar de trein in te helpen, haar linkervoet stond op de trede toen het fluitje tweemaal ritmisch floot en de deuren van de trein dichtklapten. Haar kreet sneed door merg en been terwijl de trein rustig in beweging kwam. Het lichaam van de rollatervrouw leek het meest op een motorisch gestoorde marionet, haar arm zwaaide doelloos, haar been bungelde over de straatstenen van het perron en haar rechterschoen verliet weldra haar slepende voet waarna haar rode sok verdween en haar teennagels traag de stenen schuurden. Ik zag wat bloed een spoor trekken, de trein versnelde langzaam. Op het perron werd er gegild, mensen sloegen met vuisten op de trein. De vrouw krijste en ik zag speekselslierten uit haar mond vliegen. Haar jas wapperde als een vlag in de wind. De trein siste hevig en stond abrupt stil, waarschijnlijk had een alerte passagier de noodrem gebruikt. Minstens twee minuten had ik gehapt naar adem. Ik had niets gedaan, ik had alleen maar nee geroepen. Mensen renden naar haar toe. Ik keek niet meer, was misselijk toen mijn trein het andere perron opreed. Ik hoorde de sirene van de ambulance in de verte en stapte verdoofd mijn trein in. Na een paar minuten kwam de conducteur en vroeg om mijn plaatsbewijs. 'U heeft niet ingecheckt,' zei hij.