Terwijl Ans met haar magnetronmaaltijd op de bank gaat zitten, denkt ze aan Freek. ‘Zorg je goed voor jezelf?’ had hij gezegd. Freek had zijn hand niet omgedraaid voor een smakelijke maaltijd met verse groenten. Ans had in de ruim dertig jaar dat ze getrouwd waren geweest haast nooit hoeven koken. ‘Freek, vandaag eet ik een Toscaanse ovenschotel’, zegt ze hardop. Ze lacht en denkt aan hun vakantie in Toscane, waar ze dingen aten die in de verste verte niet leken op de roze, weeïg ruikende drab die nu op haar bord ligt. Met haar bord op schoot en een glaasje rood binnen handbereik zapt ze naar de quiz die elke dag rond etenstijd op televisie is. De eerste vraag is een topografievraag. Freek had hem vast geweten. Dan vraagt de hoogblonde presentatrice: ‘Met wie zong Dolly Parton het nummer ‘Islands in the stream’?’ Met volle mond schreeuwt Ans: ‘Kenny Rodgers!’ Op dat moment schiet een onbestemd stukje eten in haar verkeerde keelgat. Ans begint onmiddellijk te hoesten, haar pupillen worden groot en haar hoofd loopt rood aan. Piepend haalt ze adem om opnieuw te kunnen hoesten, maar ze krijgt amper lucht. Ze staat op, het bord met de Toscaanse ovenschotel klettert op de plavuizen, en loopt naar de muur. Ze laat zich er met haar rug tegenaan vallen. Een keer, twee keer, drie keer, maar het haalt niks uit. Haar hoofd wordt roder en roder, een eenzame traan glijdt over haar wang. Met haar vuist stompt ze zichzelf in haar buik terwijl ze door de kamer strompelt. Met haar laatste krachten haalt ze nog een keer uit. Terwijl haar hand het zachte deel van haar buik raakt, vliegt het stukje uit haar keel en landt met een klein boogje precies in haar wijnglas.