Het was tien uur. Wie belt er nou aan om tien uur? Dat was al verdacht. Toch maar opendoen. Anders forceert zo iemand de deur, en dan ben je nog verder van huis. Een man stelde zich voor en stak zijn hand uit. Instinctief nam ik zijn hand aan. Stom, natuurlijk! Al die verhalen die je hoort van mensen die een hand geven en dan helemaal worden leeggezogen, zodat alleen hun velletje overblijft. Maar… het was blijkbaar mijn geluksdag; er gebeurde niks. Die man vriendelijk glimlachen – dat zijn de gevaarlijkste zei mijn moeder altijd. Ga voor, zei hij. Ja dag! En me van achter neersteken zeker. Ik had gelukkig een spiegeltje bij me, zodat ik hem goed in de gaten kon houden. En wat ik zag, bevestigde mijn vermoedens. Geen spoortje van verbazing, geen enkele aarzeling: hij kende mijn huis al, had er vermoedelijk uitgebreid studie van gemaakt. Maar wat was hij van plan? We gingen naar de keuken. We zullen eens kijken, zei hij. En hij dook in het gootsteenkastje. Om geen argwaan te wekken, ging ik in de woonkamer een boek lezen. Ik zou hem niet de minste illusie geven dat ik iets doorhad. Na een half uur ging hij weer weg. Ik heb geen flauw idee wat hij heeft uitgespookt. Een bom geplaatst? Misschien dat er vannacht allerlei zenuwgassen door het huis gaan rondspoken? Of zit er nu een leger onzichtbare aliens in onze keuken? Je moet mij in ieder geval niet kwaad aankijken als er rampen gebeuren in ons huis. Ik heb je gewaarschuwd. Maar..., de kraan doet het weer? Ja, de kraan doet het weer.