Het Weidepad ‘Hoi.’ ‘Hé, leuk je te zien. Da’s lang geleden. Ik had je in 4 en 5 havo, toch?’ ‘Dat u dat nog weet. U maakte wel eens een onzekere indruk. Werkt u daar nog?’ ‘Ik ben net gestopt. Onzeker ben ik altijd gebleven. Wat doe jij nu?’ ‘Ik ben gestopt met werken en probeer, als het enigszins kan, een wandelingetje over het Weidepad te maken. Als de kinderen naar school zijn. Mijn man en ik houden van wandelen. En wat doet u de hele dag?’ ‘Ik wandel veel met de hond, lees, schrijf, speel gitaar, geef bijles … geniet …’ ‘Leuke hond, een Labrador toch …, jong zeker …? ‘Ja, ze is nog een pup, er zit veel leven in. Onze blonde Labrador is vijftien geworden. We waren erg verdrietig toen ze een spuitje moest. Maar ja, het leven gaat door. Na een half jaar hadden we deze zwarte. Ik kan niet zonder een hond om mij heen. Ik las toevallig het gedicht Elegie over een Labrador. Prachtig’ ‘Houdt u van poëzie? Ik heb een boekje gepubliceerd met wat gedachten die ik op papier gezet heb. De opbrengst gaat naar Inloophuis Leven Met Kanker.’ ‘Kan ik een exemplaar kopen … maar … ‘ ‘De medicijnen slaan niet meer aan … ik lig veel op bed.’ ‘Goh …’ ‘Ik probeer zoveel mogelijk te genieten. Ik loop regelmatig over het Weidepad. Ik zal het boekje bij u door de brievenbus doen.’ ‘Fijn. Geniet van deze dag.’ ‘U een fijne wandeling nog.’ De volgende dag lag Nu ik er nog ben Hartedichtsels van een ongeneeslijk zieke op de mat. Toen ik het na lezing in mijn boekenkast zette zag ik wazig het etiket op de lege bierfles die daar stond. Het was een foto van mij, op de rug gezien, met naast mij mijn blonde Labrador, haar staart recht naar achteren, lopend langs een weidepad. Er stond: ‘Bière Blonde Speciaal voor Papa Geniet van je pensioen en het leven! Liefs, je dochter’.