Onder een stralend blauwe lucht loop ik naar een bankje, sandwich onder de arm. Ik ga zitten, spreid mijn brood uit op mijn schoot en neem een goede hap. De zon verwarmd mijn gezicht. Een oudere man vecht likkend tegen het druipen van zijn ijsje. Twee kinderen voelen voorzichtig aan het water. Het is hier heerlijk weids en ruim, ik kom helemaal tot rust. Ik sluit mijn ogen en dommel weg. De airco zoemt op het dak, geroezemoes van groepjes mensen stijgt op, geschreeuw van de meeuwen die kriskras in het rond vliegen. Een vlaag verse friet trekt aan mijn neus voorbij. Een zachte bries wuift door het riet, danst met de papiertjes op de grond, streelt mijn wang. Voor even waan ik me aan zee. Een aantrekkelijk idee. Totdat er van opzij sigarettenrook mijn neus binnendringt. Ik open mijn ogen weer. Een logge stadsduif pikt een friet op die aan mijn voeten ligt. Een collega steekt het plein over, hij steekt een hand op. Ik op naar de klok, hij wijst één uur. Een aantrekkelijk idee, maar het is geen vakantie en ik ben niet aan zee. Ik eet mijn lunch op het plein tussen de kantoren en ik moet weer aan het werk. Dat was het dan, Zwolle aan zee, ik kan er weer tegenaan.