Hij doet het niet om mij te storen, denk ik. Het geluid van de hogedrukreiniger van de buurman klinkt al drie uur lang. Eigenlijk hoor ik het niet eens. Ja, tuurlijk ik hoor het wel, maar ik luister er niet naar. Want mag ie? Op 'n zaterdag. Het stoort mijn vriendin en haar vriendin. Het past niet bij hun beleving van rode wijn en stokbrood, denk ik dan. Maar ja, we zitten ook niet op het Franse platteland. En als we daar wel zouden zitten, zouden ze zich waarschijnlijk ergeren aan het geronk van een kettingzaag. Want het geronk van een kettingzaag hoort bij la douce France. Dat weet ik dan weer. Omdat ik alles van Martin Bril gelezen heb. Het geluid van een hogedrukreiniger vind ik typisch iets voor hier. Zo net op de grens van stad en buitengebied, in Nederland. En mijn buurman vind ik dan weer net een Fransman. Zo ongeveer de laatste die nog met vroegpensioen kon. Iedere dag fluitend in zijn tuin bezig. Petje op, verschoten trui, hemd of T-shirt aan. Riante tuin ook. Veel hoge bomen. Drie keer zo groot als die van ons, waar mensen ook al jaloers op zijn. Bijna negen jaar woon ik hier nu en als we elkaar zien, begroeten we elkaar met een joviaal 'buurman!'. Namen komen er niet aan te pas, buurman zegt meer, betekent meer. In ieder geval op de manier waarop wij buurman zeggen. Morgen ga ik wat snoeihout opstoken. Hij zal de rook voor lief nemen, misschien zelfs de geur opsnuiven. De avond valt. Het geluid verstomt. De laatste vogels fluiten. Ik hoor een mees, een merel en een zanglijster. De een overstemt de ander niet. Ze lijken me van het leven te genieten. Ze doen hun eigen ding. Buurmannen.