Ze stift haar lippen vuurrood als in de trein 'het volgende station is Haarlem' wordt omgeroepen maar ze stapt niet uit. Haar nagels zijn roodgelakt. In haar tas trilt een telefoon; het gesprek is een antwoord, 'ja, zo, dag.' De telefoon verdwijnt en een plastic zakje met een roze elastiekje er omheen verschijnt in haar rechterhand. Een eenzame krentenbol wordt bevrijd uit een krakende zak waar vanmorgen minstens zes krentenbollen in hebben gezeten, het rubberen roze elastiekje siert inmiddels haar pols naast haar gouden slavenarmband. Ze hapt fatsoenlijk, haar rode lippen raken de bol en haar kiezen kauwen de substantie terwijl haar wangen zachtjes opbollen. Ondeugende krentenbollenkruimeltjes dalen nieuwsgierig in haar decolleté telkens weer als zij een hapje neemt. Ze kijkt naar buiten, zoekt teksten op fietsende dijen van sportieve mannen en ziet een aalscholver zijn vleugels uitslaan. Bij iedere hap verliezen haar lippen het vuurrode, haar bovenlip wordt sneller bleek dan de lip eronder, de roze natuur van haar mond keert terug naarmate de krentenbol verdwijnt in haar spijsverteringskanaal. Het zakje vouwt zij zorgvuldig in vieren, het roze elastiekje verliest zijn functie als armband en wordt in twee lussen om het zakje gedraaid. Zij opent haar tas, klopt de dromende kruimels uit haar decolleté en pakt haar lippenstift. Haar telefoon trilt weer. Ze zucht. Opnieuw stift ze haar lippen vuurrood.