Herrie laat mij stoppen. Luid gekwaak en gespetter geven aan dat er eenden in nood zijn. In gedachten zie ik een snoek arme kuikentjes verslinden of een roofvogel op zoek naar een gemakkelijke prooi. Vastbesloten moedereend te helpen loop ik naar de sloot. De rietkraag belemmert mijn zicht. Aan het geluid te horen heerst er paniek. In de lucht is nergens een vogel te bekennen. Een reiger misschien? Ik buk om een steen in het gras op te rapen. Het is drassig aan de oever na de langdurige regen. Voorzichtig sop ik door, buig het riet opzij - houd mijn adem in - en geloof mijn ogen niet. Een woerd is bezig … nou ja, zeg … een vrouwtjeseend te verzuipen. Met opeengeperste lippen en samengeknepen ogen probeer ik mijn trefzekerheid in te schatten. Ik moet natuurlijk wél het mannetje raken. Het vrouwtje begint met haar snavel op de kop van haar belager in te hakken. ‘Goed zo, meid. Bijt maar van je af,’ fluister ik. Ze gaat letterlijk kwakend ten onder. Nu zie ik mijn kans. Ik hef mijn arm. De steen ligt warm in mijn handen. Dan zoemen twee bijen tussen mijn benen door. De paarse bloemetjes van een smeerwortel steken onder mijn wandelschoenen uit. Vlug doe ik een paar stappen opzij en verwens mezelf dat ik niet beter heb opgelet waar ik mijn voeten neerzet. Al vechtend drijven de eenden weg. Ik buig voorover, wil mijn gewicht verplaatsen, maar mijn schoenen zitten in de blubber vastgezogen. ‘Shi-hit!’ Ik zoek houvast aan de scherpe stengels. Het riet buigt gewillig uiteen als ik de sloot inkukel. Met veel gesnater vliegt het eendenpaar eensgezind weg.