De datingsite vroeg om een pakkende openingszin. Ik aarzelde geen moment: “Wie gaat met mij mee naar Maastricht voor koffie met vlaai op het Vrijthof?” Als verstokte Randstedeling was ik wel een beetje bang dat dit te veel Zuid-Limburgsen zou aantrekken, maar die angst bleek ongegrond. Een stadgenote stuurde een e-mail met als onderwerp “Voor koffie en vlaaien ben ik wel te paaien”. Hoewel ik een beetje een hekel heb aan flauwe rijmpjes, vond ik dit getuigen van gevoel voor humor en dus was er een match. Om absoluut op tijd te zijn, besloot ik de avond tevoren al af te reizen. Het werd een mooie avond, aangezien Maastricht culinair meer te bieden heeft dan alleen koffie en vlaai. De keerzijde was, dat ik de volgende morgen enigszins brak op het afgesproken terras aankwam. Om geen wachtende – om niet te zeggen smachtende – indruk te maken, besloot ik alvast wat een espresso te bestellen. Toen de ober naderde met de bestelling, reageerden mijn ingewanden hevig op de geur van verse koffie. Ik zag geen andere uitweg dan een sprint richting het herentoilet. Toen ik een kwartiertje het toilet uitstapte kwam er een bezorgd kijkende dame op me af. “Volgens mij hebben wij een afspraak. Ik zag je al van verre zitten, maar toen ik mijn hand opstak rende je weg en verstopte je op het toilet. Ik weet niet wat je dacht en je hoeft het ook niet uit te leggen. Ik heb dit nog nooit gedaan en blijkbaar is het een vergissing”. Ze draaide zich om en liep weg.