Volgens mij zag ik haar aankomen. Ze had zichzelf als middelgroot bruinharig meisje beschreven. Best een standaard beschrijving, ze zei dat ze niet echt iets anders kon bedenken. Ik had mezelf vrij duidelijk beschreven waardoor ze mij kon herkennen. Ze kwam op me af lopen en keek me aan. Ze was stijlvol gekleed: een strakke spijkerbroek en een rode blouse, waarvan de bovenste twee knoopjes open waren gelaten. Haar bruine haren zaten in een speelse paardenstaart. Ze herkende me, vastberaden stak ze haar hand in de lucht en zwaaide vrolijk. Ik zwaaide enthousiast terug. Ik had er zin in, ik had dit nog nooit eerder gedaan. Er was iets aan haar loopje, het had iets kinderlijks, het leek bijna alsof ze huppelde, zo mooi. Bij dat gehuppel zwaaide haar paardenstaart achter haar hoofd heen en weer. Terwijl ze dichterbij kwam kon ik haar gezicht steeds beter zien. Ze had niet veel make up op. Dat was fijn, ik hield niet van die barbiepoppen. Natuurlijk had ze wel lippenstift op en had ze haar wimpers wat mooier gemaakt, maar dat was niet erg. Haar grote bruine ogen keken me stralend aan, in die ogen zag ik een klein mooi glinstertje. Ze lachte haar tanden bloot. Mooie, witte tanden had ze. Bij het lachen kreeg ze kuiltjes in haar wangen, daar hield ik van! Ze had een klein spits neusje. Wat ze zei over de middelgrote lengte, klopte. Ze kwam bij het tafeltje staan en stak haar hand naar me uit. ‘Sarah, leuk om kennis met je te maken.’ ‘Insgelijks.’, zei ik zo vrolijk mogelijk. Ik lachte naar haar. Ik dacht dat ik verliefd werd. Tien jaar laten woonden we samen en hadden we samen twee kinderen, Bob en Karin.