Franka, meid, ik ben trots op je. Begin ik alweer met mezelf te praten. Het kan me niets schelen. Ik hoop dat Daniel me herkent. Die foto die hij via de chat had gekregen was toch al weer twee jaar oud. Zo knap dat we na zoveel gesprekken eindelijk de stap hebben durven te nemen. De drukte, de mensen om me heen, het doet me niets. Zelfs de zon, die me op andere dagen een onuitstaanbare hoofdpijn zou geven, lacht me toe. Ik hoop dat Daniel zich ook prettig voelt, de angst die we delen, verbindt ons des te meer. Ik heb alvast een ice tea besteld en kijk elke drie seconden op mijn telefoon. Vreselijk dat wachten. Aan de overkant van het terras zie ik een persoon om zich heen kijken. Hij heeft zwarte haren. Daniel had op de laatste foto lang zwart haar. De haren van deze persoon zijn kort geknipt. Door de zonnebril weet ik het niet zeker. Zal ik roepen? Hoe zou het overkomen als het hem niet is? Denk niet dat ik met de aandacht van de mensen om me heen zou kunnen omgaan. Oe, hij komt deze kant uit, spannend. Hij heeft een foto in zijn handen, als ik het goed zie is het die van mij en Bobby, mijn kater. Hij ziet er een stuk langer uit dan ik me had voorgesteld en dat baardje is nieuw voor me. Mijn hart klopt onregelmatig. Hij heeft me opgemerkt en benadert me voorzichtig. ‘Franka?’ vraagt hij met een zachte stem. Ik voel me opgelaten en knik. Terwijl hij zijn zonnebril afzet zie ik dat er iets niet klopt. Hij lijkt op hem, maar hij heeft een spitser gezicht en bruine ogen, niet de heldere blauwe ogen die Daniel heeft. Tranen lopen over zijn wangen. Zonder iets te zeggen haalt hij een briefje uit zijn broekzak en overhandigt het aan mij. Bij het lezen van Daniels woorden, beginnen ook bij mij de tranen te vloeien. ‘Je betekende alles voor hem, dat moet je weten.’ De warmte van de zon, de stemmen op het terras. Het begint allemaal te draaien als een carrousel. Een rode waas en een oorverdovend piepgeluid nemen de overhand.