#86 Elisabeth IJsvogel

Elyse, een kokette Parisienne, stortte zich vol overtuiging in de armen van een Ollander die in de buurt van de Arc de Triomphe, en toevallig ook in die van haar, zijn collectie edelstenen placht te verpatsen. Het feit dat hij André heette, minstens twee keer haar lengte was en de ene ruwe diamant na de ander feilloos wist te klieven, zal aan de romance bijgedragen hebben; Elyse hield in al haar zwierigheid van houvast. In Nederland en een generatie later, kreeg een achternichtje van André vleugels van ieder Frans woord dat haar bereikte, of het nu uit een chanson vloeide of uit de broderie van een officierspet. Haar kinderen zouden Franse namen dragen, zoveel was duidelijk. Maar omdat de man van haar dromen haar niet zag staan, ook niet wanneer ze voor zijn neus op tafels walste en hem 'Je maintiendrai!' toejuichte, vertrok ze naar een verre oom en tante in Parijs. Ze werd er het kindermeisje van Gonzague tot Marie-Soleil en tegen haar tante zei ze: 'Ma tante Elyse, als ik ooit nog kinderen krijg, maar dat zal wel niet want ik ben al bijna twintig, zal ik minstens een kind naar u vernoemen.' Waarop tante Elyse antwoordde: 'Avec 'y', c'est plus chique.' Vijf jaar later zou mijn moeder haar eigen Elyse baren, ware het niet dat de kerk zich ermee bemoeide en er zo nodig een heilige bijgesleept moest worden. Alsof het al niet treurig genoeg was dat 'Elisabeth' daarmee zowel mijn Franse pointe als mijn 'y' inpikte, eiste de dienstdoende doopjurkman ook nog eens een tweede naam. Dat werd zonder omhaal 'IJsvogel': ik had een oma die van zichzelf al zuur was, maar doordat geen kleinkind tot nog toe haar naam droeg, dikte ze legitiem in tot azijnnectar. Uitgerekend mijn doop moest verlichting brengen. In mijn paspoort staat nu Elisabeth Alcyone.