“Razend word ik, dat die lift nu ergens vastzit.” Gekheid is zijn woord van de dag. “Kijk toch wat je doet, met wat je in handen hebt, val je zo de trap af.” Op het randje van de trap balanceert hij met twee dozen boeken. “Persoonlijkheid en literatuur, daar draait het leven om.” Vreemd woordgebruik heeft hij. Die onwaarschijnlijke glans in zijn ogen prikkelt mijn binnenste. “De werkelijkheid is, doe niet zo idioot, wacht gewoon tot die lift komt.” Vertrekken zal hij, dat heeft hij me al een tijdje geleden duidelijk gemaakt. Technisch gezien zit alles oké tussen ons. Een gemoedstoestand die af en toe wankelt, maar wie heeft dat niet? Echt overtuigd dat alles op zijn pootjes zou komen was hij niet. Een tegenvaller, mijn eerste poging tot overhalen. Nogmaals geprobeerd; mijn vastberadenheid, zijn groeiende ergernis. Hulp van iemand of iets is dus noodzakelijk. “Daar heb je het al.” Het geluid zindert na in mijn oren als ik de trap afloop, waarvan hij de laatste vier treden gemist heeft. “Zeker en vast heb je pijn, wat had je dan verwacht?” Verward en kreunend ligt hij daar, zijn enkel begint te zwellen. De duikvlucht van zijn favoriete auteurs doet hem zichtbaar meer pijn. Is dat je enige gedachte, jij lieve idioot? “Oké…, leun maar op me, het komt wel goed met je boeken. Kan de dokter je enkel grondig nakijken.” Steun heeft hij nodig, mijn schouder tintelt als hij op me leunt. Onoverwinnelijk voel ik me als ik hem naar zijn wagen breng. Hoe onrustig zit hij in de passagiersstoel. “Droevig maar waar, troost je. Genezen zal je, enkele dagen bij mij zullen je goed doen. Rottig hé, je verhuis moeten uitstellen. Morgen ziet alles er anders uit.” Snelheid is nu vereist, stoel weg, liftdeur toe.